impŭdens (inp-), entis, adj. [2. in-pudens],
without shame , shameless , impudent (freq. and class.; cf.: impudicus, inverecundus): probus improbum (fraudasse dicatur), pudens impudentem, etc., Cic. Rosc. Com. 7, 21: arioli, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. v. 356 Vahl.): statuite exemplum impudenti, date pudori praemium, Plaut. Rud. 3, 2, 6; id. Men. 5, 1, 10: quid illac impudente audacius? id. Am. 2, 2, 186: ut cum impudens fuisset in facto, tum impudentior videretur, si negaret, Cic. Verr. 2, 2, 78, § 191; id. Fam. 5, 12, 3: impudens liqui patrios Penates, Impudens Orcum moror, Hor. C. 3, 27, 49 sq.—Transf., of things: o hominis impudentem audaciam! Plaut. Men. 5, 1, 13; Ter. Heaut. 313: cum aspicias, os inpudens videtur, id. Eun. 838; 597: mendacium! Cic. Clu. 60, 168: actio, Quint. 11, 1, 29: te quidem edepol nihil est impudentius, Plaut. As. 3, 1, 39: impudentissima oratio, Ter. And. 634: impudentissimum nomen, Cic. Fragm. ap. Non. 327, 6: ante Bibuli impudentissimas litteras, id. Att. 7, 2, 6.—Adv.: impŭdenter , shamelessly , impudently : nimio haec impudenter negas, Plaut. Men. 5, 2, 69; id. Rud. 4, 3, 38; Ter. And. 755; Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; id. Lael. 22, 82; id. Fam. 5, 12, 2 al.— Comp. : batuit, impudenter (dicitur); depsit, multo impudentius, Cic. Fam. 9, 22, 4.— Sup. : ut homo impudentissime mentiretur, Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16.