impŭdentĭa (inp-), ae, f. [impudens],
shamelessness , impudence (class.): qui illius impudentiam norat et duritudinem, Cato ap. Gell. 17, 2, 20: quis homo te exsuperavit usquam gentium impudentiā? Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 36, 77 (Trag. v. 262 Vahl.); Plaut. Bacch. 1, 2, 52: impudentia atque audacia fretus, Cic. Fl. 15, 35; id. de Or. 1, 38, 172: nam volitare in foro, etc.... cum omnino, quid suum, quid alienum sit, ignoret, insignis est impudentiae, id. ib. 1, 38, 173; Caes. B. C. 3, 20, 3; Cic. Or. 71, 238 fin. : libidinis, Plin. 34, 3, 6, § 12.