impŭdīcus (inp-), a, um, adj. [2. inpudicus].
I Shameless , impudent ( = impudens; very rare): o facinus impudicum! Plaut. Rud. 2, 3, 62; cf. 1, 2, 27: crura defringentur, ni istum inpudicum percies, id. As. 2, 4, 69.—
II Unchaste , immodest , lewd (the predom. signif. of the word): Pa. Quod id est facinus? Sc. Inpudicum, Plaut. Mil. 2, 3, 11: quam tu inpudicam esse arbitrere, id. Am. 3, 2, 24: me inpudicam facere, i. e. to rob of chastity , id. ib. 2, 2, 202: omnes adulteri, omnes impuri impudicique, Cic. Cat. 2, 10, 23: intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato, id. Phil. 3, 5, 12: et consul et impudicissimus, id. ib. 2, 28, 70: mulieres, id. Cat. 2, 5, 10; cf.: osculando impudicior, Plaut. Curc. 1, 1, 51.—
B Transf.: digitus, i. e. the middle finger , Mart. 6, 70, 5: si fur veneris, impudicus ibis, violated , Auct. Priap. 60: odor impudicus urcei, disgusting , filthy , Mart. 12, 32, 16. —Adv.: impŭdīcē , unchastely , Tert. Idol. 2: impudicissime et obscenissime vixit, Eutr. 8, 22.