impugno (inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-pugno], to fight against a person or thing, to attack, assail (class.; esp. in the transf. and trop. signif.; cf.: invado, opprimo, aggredior, adorior).
I Lit., in the milit. sphere: terga hostium, Liv. 3, 70, 4: Syracusae a cive impugnatae sunt (for which, shortly after, oppugnari), Just. 22, 2. — Absol. : nostri redintegratis viribus acrius impugnare coeperunt, * Caes. B. G. 3, 26, 4; Just. 38, 4.—
II Transf., beyond the milit. sphere, to attack , assail , oppose , impugn : qui (Scaurus) tametsi a principio acerrime regem (Jugurtham) impugnaverat, tamen, etc., Sall. J. 29, 2: cujus vel praecipua opera Bibulum impugnaverat, Suet. Caes. 21; Cic. Fam. 3, 12, 1: veneficiis et devotionibus impugnari, Suet. Calig. 3: saepe quae in aliis litibus impugnarunt actores causarum, eadem in aliis defendunt, Quint. 2, 17, 40: filii caput palam, id. 11, 1, 62: dignitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 439, 3; Hirt. B. G. 8, 53, 1: sententiam, Tac. H. 4, 8: meritum et fidem, Ov. M. 5, 151: finitionem alterius, Quint. 7, 3, 22: nostra, Hor. Ep. 2, 1, 89; Quint. 4, 1, 14. — Absol. : cum illis id tempus impugnandi detur, Cic. Quint. 2, 8.