ĭnănĭmus, a, um, adj. [2. in-animus],
lifeless , inanimate (class.; cf. Madv. ad Cic. Fin. p. 534): cum inter inanimum et animal hoc maxime intersit, quod inanimum nihil agit, animal agit aliquid, Cic. Ac. 2, 12, 37; cf.: inanimum est omne, quod pulsu agitatur externo; quod autem est animal, id motu cietur interiore et suo, id. Tusc. 1, 23, 54: cujusque generis vel inanimi vel animantis origo, id. ib. 5, 24, 69; id. Rep. 6, 26: res (opp. quodque animal), id. Div. 2, 47, 98: natura, id. N. D. 2, 30, 76: muta atque inanima, id. Verr. 2, 5, 67, § 171; so with muta, id. N. D. 1, 14, 36; Tac. A. 4, 69 fin. : omnes res, animantes et inanimae, Auct. Her. 4, 48, 61; 4, 53, 66; cf.: ex mutis animalibus aut inanimis, Quint. 5, 3, 23: satiati caede animantium, quae inanima erant, etc., Liv. 41, 18, 4.