incĭtāmentum, i, n. [incito], an incitement, inducement, incentive.
I In abstr. with gen. or ad : et periculorum et laborum, * Cic. Arch. 10, 23: educandi, Plin. Pan. 27, 1: turbarum, Amm. 21, 12 al.: ad honeste moriendum, Curt. 9, 5, 4; so, ad incessendum, id. 3, 11, 5.— With quo and comp. : inclinatio senatus incitamentum Tiberio fuit quo promptius adversaretur, Tac. A. 2, 38.— In plur.: incitamenta irarum, Tac. A. 1, 55: victoriae, id. Agr. 32: spei, Curt. 4, 14, 1 al.—
II In concr., of persons (in Tac.): Sextia uxor, quae incitamentum mortis et particeps fuit, that instigated , Tac. A. 6, 29 fin. —In plur.: acerrima seditionum ac discordiae incitamenta interfectores Galbae, id. H. 2. 23.