increpo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52: increpatus, Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).

I Lit.

A Neutr. : simul ut discus increpuit, Cic. de Or. 2, 5, 21: corvorum increpuit densis exercitus alis, Verg. G. 1, 382.—

2 Transf., to make a noise , be noised abroad : increpui hibernum et fluctus movi maritumos, Plaut. Rud. prol. 69: quicquid increpuerit, Catilinam timeri, Cic. Cat. 1, 7, 18: simul atque increpuit suspicio tumultus, id. Mur. 10, 22: si quid increparet terroris, Liv. 4, 43, 10: haec indigna miserandaque auditu cum apud timentes ... increpuissent, id. 6, 37, 1.—

B Act. , to utter aloud , produce , give forth (poet.): saevas increpat aura minas, Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.—

2 To cause to give forth a sound: cum Juppiter atras increpuit nubes, Ov. M. 12, 52: increpuit unda latus, id. Tr. 1, 4, 24; cf.: vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina, disturb , confuse , Hor. Epod. 17, 28.—

3 To make a noise at a person, thunder at : timeo totus, ita me increpuit Juppiter, Plaut. Am. 5, 1, 25.—

II Transf.

A To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly , to chide , rebuke , reprove. — With acc.: numquid increpavit filium? Plaut. Most. 3, 2, 63: maledictis omnes bonos, Sall. C. 21, 4: gravibus probris, Liv. 23, 45, 5: etiam deos verbis ferocioribus, id. 45, 23, 19: cunctantes arma capere, id. 10, 35, 8: increpat ultro Cunctantes socios, Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.: dictator ad contionem advocatam increpuit, spoke angrily , Liv. 4, 32, 2.— Absol. : ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro, Verg. A. 9, 127.—

B To accuse a person of any thing: avaritiae singulos, Suet. Cal. 39: saevitiae populum, id. Galb. 15.—

C With an abstract object, to reprove , censure , inveigh against any reprehensible quality or act of a person: illis versibus increpant eorum arrogantiam, Cic. Ac. 2, 23, 74: illius in me perfidiam, id. Q. Fr. 2, 3, 3: fugam, id. de Or. 2, 48, 199 al.

XI —Hence, incrĕ-pĭtus , a, um, Part.

A Chided , reproved : praefecti navium graviter increpiti, Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.—

B Accused : ignaviae, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.

Related Words