incus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

incūs, ūdis, f. [incudo], an anvil.

I Lit. (class.): sine follibus et incudibus, Cic. N. D. 1, 20, 54: si faber incudem fregerit, Dig. 14, 2, 2: impositos duris crepitare incudibus enses, Verg. G. 2, 540: positis incudibus, i. e. having established smithies , id. A. 7, 629: novā Incude diffingere ferrum, Hor. C. 1, 35, 39.—Prov.: eandem incudem tundere, to labor always at the same thing , Cic. de Or. 2, 39, 162; so Amm. 18, 4, 2; 28, 4, 26.—

II Trop.: haec mihi incus est: procudam ego hinc hodie multos dolos, Plaut. Ps. 2, 2, 20: juvenes, et in ipsa studiorum incude positi, i. e. still occupied with their education , Tac. Or. 20; so, philosophicā incude formatus, Sid. Ep. 4, 1: incudi reddere versus, to return to the anvil , i. e. to revise , retouch , Hor. A. P. 441.

Related Words