incuso

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa],

to accuse one of something, to complain of , find fault with , blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei , aliquem quod , aliquid , etc.—With acc. of person : qui alterum incusat probri, Plaut. Truc. 1, 2, 58: te ipse jure optumo merito incuses licet, id. Most. 3, 2, 24: aliquem luxūs et superbiae, Tac. A. 2, 78: vehementer eos incusavit, quod, Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4: factum alicujus, Ov. R. Am. 479: angustias stipendii, duritiam operum, to complain of , Tac. A. 1, 35: casus, id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.: incusaverat bella ex bellis seri, Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11: cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret, id. 24, 1, 10; cf. pass. , with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass. : incūsātus , a, um, complained of , found fault with : sterilitas cacuminis jure incusata, Col. 3, 17, 3: in Augusto incusatae liberorum mortes, charged upon , attributed to , Plin. 7, 45, 46, § 149.

Related Words