indignitas

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

indignĭtas, ātis, f. [indignus], unworthiness, vileness (class.).

I In gen.: si quid affert praeterea hominis aut dignitas aut indignitas, Cic. de Or. 2, 32, 63: nemo propter indignitatem repudiatus est, id. Div. in Caecil. 19, 63: summa, id. Vat. 6, 15: accusatoris (as of a slave), id. Deiot. 1, 2.— Of things, enormity , heinousness : infamia atque indignitas rei, Caes. B. G. 7, 56; so, rei, Cic. Mur. 25, 51: calamitatis, id. Verr. 2, 5, 46, § 123.—

II In partic.

A Unworthy or unbecoming behavior , insulting treatment , indignity , meanness , baseness : alicujus adeundi et conveniendi, Cic. Fam. 6, 14, 2: omnes indignitates contumeliasque perferre, Caes. B. G. 2, 14, 3: indignitatibus compulsus, Liv. 42, 52, 1: rei, foedissimae per se, adjecta indignitas est, id. 5, 48, 9; 1, 59, 3. —

B Indignation , in consequence of unworthy treatment: tacita esse poterit indignitas nostra? Cic. Att. 10, 8, 3: indignitas atque ex ea ira animos cepit, Liv. 5, 45, 6; 2, 7, 2.

Related Words