indubitatus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-dŭbĭtātus, a, um, adj.,

I undoubted , without doubt , certain , sure (post-Aug.): in iis ero, quae indubitata sunt, brevior, Quint. 9, 4, 2: litterarum inter se conjunctio, id. 1, 1, 31: spes, Plin. 31, 3, 27, § 45: indubitatum est, id. 23, 1, 21, § 36: juris est, Dig. 42, 1, 49.— Comp. : illius aestatis fluxus indubitatior est, Dig. 43, 13, 1, § 8.— Advv. : in-dŭbĭtātē and indŭbĭtātō , undoubtedly.

α Form indubitate (class.); sup. , Oros. 3, 23 fin. (a false read. ap. Liv. 33, 40, 5; Vell. 2, 60, 4).—*

β Form indubitato, Tert. adv. Marc. 1, 9.