infirmo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

infirmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [infirmus].

I Act. , to deprive of strength , to weaken , enfeeble.

A Lit.: legiones, Tac. A. 15, 10: munimenta madore, Sall. Fragm. ap. Non. 138, 6: hominem, Cels. 2, 12.—

B Trop.

a To invalidate , disprove , refute : res tam leves infirmare ac diluere, Cic. Rosc. Am. 15, 42; with tollere, id. N. D. 2, 59, 147; with frangere, id. de Or. 131: fidem testis, id. Rosc. Com. 15, 45: fidem alicui, id. Att. 15, 26. —

b To annul , make void : legem, Liv. 34, 3; Quint. 7, 1, 49: contractum, Dig. 49, 14, 46: graviter ferens aliquid a se factum infirmari, Vell. 2, 2, 1: acta illa atque omnes res superioris anni, Cic. Sest. 18, 40.—

II Neutr. only in part. pres. as subst.: infirmantes , um, m., the weak , sick , Sulp. Sev. Vit. S. Mart. 18, 5; id. Ep. 2, 12.

Related Words