infit

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-fit,

I v. def. (infĭunt, Mart. Cap. 2, § 220: infe ἄρξαι, Gloss.: infĭo, Varr. ap. Prisc. 8 fin. ), he ( she , it ), begins : infit me percontarier, Plaut. As. 2, 2, 76: laudare formam virginis, id. Rud. prol. 51. postulare plorans ejulans, ut, etc., id. Aul. 2, 4, 39: commutare animum (with adoritur), Lucr. 3, 515: erigere caput, id. 5, 1208: ita farier, Verg. A. 11, 242. —

II In partic.

A He begins to speak : his vocibus infit, Verg. A. 5, 708; cf.: talibus, id. ib. 10, 860: tum ita Tullus infit: Romani, etc., Liv. 1, 28, 4; cf. with acc. and inf.: ibi infit, annum se tertium et octogesimum agere, Liv. 3, 71, 6. —

B In gen., he speaks , Prud. Apoth. 805.

Related Words