infortunium

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

infortūnĭum, ĭi, n. [2. in-fortuna],

misfortune (mostly ante-class. and post-Aug.; not in Cic. or Caes.): ferres infortunium, thou wouldst come badly off , Ter. Ad. 178: ni pareat patri habiturum infortunium esse, * Liv. 1, 50, 9: invenire, Plaut. Am. 1, 1, 130: infortunio aliquem mactare, id. ib. 4, 2, 14: cavere infortunio, to guard against , id. Rud. 3, 5, 48; so, vitare, id. Cure. 2, 3, 19: domus alienae, Ap. Met. 9, 23, 24; domus, id. ib. 9, 31, 4; 10, 5, 15; Macr. S. 7, 2, 5; 7, 3, 11; plur., Ap. Dogm. Plat. 2, p. 18, 3; Macr. S. 7, 2, 9.

Related Words