ingeniosus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ingĕnĭōsus (ingĕnŭ-), a, um, adj. [ingenium], intellectual, superior in intellect, endowed with a good capacity, gifted with genius, of good natural talents or abilities, clever, ingenious.

I Lit.: Aristoteles quidem ait, omnes ingeniosos melancholicos esse, Cic. Tusc. 1, 33, 80: ingeniosi vocantur, id. Fin. 5, 13, 36: vir ingeniosus et eruditus, id. Att. 14, 20, 3: quo quisque est solertior et ingeniosior, id. Rosc. Com. 11, 31: homo ingeniosissimus, id. Mur. 30, 62: ad aliquid, Ov. M. 11, 313: dandis ingeniosa notis, id. Am. 1, 11, 4: esse in aliqua re, Mart. praef. 1: in poenas, Ov. Tr. 2, 342: res est ingeniosa dare, giving requires good sense , id. Am. 1, 8, 62. —

II Transf., of inanimate things.

A Ingenious , clever : argumentum, Plin. 35, 10, 36, § 69.—

B Adapted to , apt , fit for any thing: vox mutandis ingeniosa sonis, Ov. Am. 2, 6, 18: terra ingeniosa colenti, id. H. 6, 117: ad segetes ager, id. F. 4, 684.— Sup. : ingenuosissimus, Inscr. Murat. 1742, 15.— Adv.: ingĕnĭōsē , acutely , wittily , ingeniously : tractantur ista ingeniose, Cic. Ac. 2, 27, 87: electas res collocare, id. Inv. 1, 6, 81: dicere, Quint. 1, 6, 36.— Comp. , Plin. 15, 13, 12, § 42.— Sup. : homo ingeniosissime nequam, Vell. 2, 48, 3.

Related Words