in-gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3, v. a., to instil by birth or nature, to implant, engender.
I Lit.: herbasque nocentes rupibus ingenuit tellus, Luc. 6, 439: vites ingenita sterilitate, Col. 3, 7, 3.—
II Trop.: natura cupiditatem nomini ingenuit, Cic. Fin. 2, 14, 46: tantam ingenuit animantibus conservandi sui natura custodiam, id. N. D. 2, 48, 124: vitia ingenita, inborn , Suet. Ner. 1: cum sic hominis natura generata sit, ut habeat quiddam ingenitum quasi civile atque populare, innate , Cic. Fin. 5, 23, 66.