ĭn-ŏpīnātus, a, um, not expected, unexpected (class.).
I Adj. : cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69: nova tibi haec sunt et inopinata? id. ib. 2, 2, 8, § 24: neque novum neque inopinatum mihi sit, Liv. 6, 40, 3: nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile, Cic. Par. 5, 1, § 35: malum, Caes. B. C. 2, 12: finis vitae, Suet. Caes. 87: fraus, Sil. 7, 133: id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est, contrary to the common belief , Gell. 11, 18, 13.— Sup. : inopinatissim us sensus, Aug. Trin. 7, 1.—
II Subst.: ĭnŏpīnātum , i, n., something unexpected : nihil inopinati accidit, Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly : aliae ut ex inopinato observant, id. N. D. 2, 48, 123: repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt, Suet. Galb. 10.—Adv. in two forms.
1 ĭnŏpīnātē , unexpectedly : aliquem inopinate occupare, Sen. ad Helv. 5.—
2 ĭnŏpīnātō , unexpectedly : in castra irrumpere, Liv. 26, 6, 9.