insero

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

I Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft , graft , Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57. —

II Trop., to implant : num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite , Cic. Univ. 12, 38.

III —Hence, insĭtus , a, um, P.a., ingrafted , grafted.

A Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.—

2 Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid , Col. 6, 36, 2.—Subst.: insĭtum , i, n., a graft , scion , Col. 5, 11, 8.—

III Trop., implanted by nature , inborn , innate , natural : O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.— In gen., taken in , incorporated , admitted , adopted : ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

Related Words