intermorior

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

inter-mŏrĭor, mortuus sum, 3, v. dep.

I To die in secret , perish unobserved , to die off , fall to decay (not in Cic. or Caes.), Cato R. R. 161, 3: radices intermoriuntur, Plin. 21, 18, 69, § 114: ignis, Curt. 6, 6, 31: civitas, Liv. 34, 49.—

II Trop.

A To faint away , to swoon : ex profluvio sanguinis intermorientes vino reficiendi sunt, Cels. 5, 26, 25.—

B Of roads, to come to an end , stop : pars (viarum) sine ullo exitu intermoriuntur, Dig. 43, 7, 3, § 2. —

C To be neglected : nullum officium tuum apud me intermoriturum existimas, Bith. ap. Cic. Fam. 6, 16.

VI —Hence, intermortŭus , a, um, P. a., dead , faint , lifeless , powerless.

A Lit.: in ipsa contione intermortuus haud multo post exspiravit, Liv. 37, 53, 10: diu prope intermortuus jacuit, Suet. Ner. 42.—

B Trop.: gemmae jactatae in ignem, velut intermortuae, exstinguuntur, lose their lustre , Plin. 37, 7, 27, § 99: contiones, Cic. Mil. 5, 12: mores boni plerique omnes jam sunt intermortui, Plaut. Trin. 1, 1, 7: Catilinae reliquiae, Cic. Pis. 7 fin. : memoria generis sui, id. Mur. 7, 16 fin.

Related Words