inverecundus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-vĕrēcundus, a, um (inverĕcundus, Ven. de Vit. S. Mart. 1, 393), adj., without shame, shameless, immodest.

I Of persons: impudens, impurus, inverecundissimus, Plaut. Rud. 3, 2, 43: deus, i. e. Bacchus , Hor. Epod. 11, 13. —

II Of things: frons, Quint. 2, 4, 16: animi ingenium, Poët. ap. Cic. Inv. 1, 45, 83: animus, Suet. Gram. 15. —In neutr, sing. : inverecundum est, it is shameful , Dig. 32, 1, 23.— Comp. : quid inverecundius, Val. Max. 7, 7, 1.—Adv.: invĕ-rēcundē , without shame , shamelessly (postAug.): aliqua aetas fuerit, quae translationis jure uteretur inverecunde, Sen. Ep. 114, 1: dicere, Quint. 7, 4, 10: privatorum parietes, aedibus sacris inverecunde conexi, irreverently , Amm. 27, 9, 10.— Comp. , Hier. Ep. 128, 2: dicere, Aug. Ep. 155, 3, § 11.

Related Words