invidus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

invĭdus, a, um, adj. [invideo],

envious (class.): neque ambitiosus imperator neque invidus, Cic. Mur. 9, 20: invida me spatio natura coercuit, Ov. Tr. 2, 531: Lycus, Hor. C. 3, 9, 23.—Subst.: invĭdus , i, m., an envious person , a hater : invidus alterius macrescit rebus opimis, Hor. Ep. 1, 5, 27; Verg. Cul. 5.—Mostly plur.: mei, Cic. Fam. 7, 2, 3: istos invidos di perdant, Ter. Hec. 469; Tac. Dial. 34: invidi, malevoli et lividi, Cic. Tusc. 4, 12, 28: tui invidi, id. Fam. 1, 4, 2. — With dat.: o Fortuna viris invida fortibus, Sen. Herc. Fur. 524: aegris, Hor. Ep. 1, 15, 7.—With gen., envious of a thing: laudis invidus, Cic. Fl. 1, 2: ille Martini non invidus gloriarum, Sulp. Sev. Dial. 3, 17, 5.— Absol. : populus invidus etiam potentiae in crimen vocabantur—domum revocat, Nep. Timo th. 3, 5.—Also of inanim. and abstr. things: noxque fuit praeceps, et coeptis invida nostris, hostile , inimical , unfavorable , Ov. M. 9, 485: invida fata piis, Stat. Th. 10, 384: fatum, Phaedr. 5, 6, 5: fatorum series, Luc. 1, 70: cura, Hor. Ep. 1, 10, 18: et jam dente minus mordeor invido, id. C. 4, 3, 10: taciturnitas, id. ib. 4, 8, 24: aetas, id. ib. 1, 11, 7.

Related Words