invītāmentum, i, n. [invito], an invitation.
I Lit. (post-class.): filia invitamento matris suae circumlata, Ap. Mag. p. 322, 39; id. M. 1, p. 103, 40.—
II Trop., an allurement , incitement , inducement : invitamenta naturae, Cic. Fin. 5, 6, 17 fin. : is (honos), autem, non invitamentum ad tempus, sed perpetuae virtutis praemium, id. Fam. 10, 10, 2: temeritatis, Liv. 2, 42, 6: sceleris, Vell. 2, 67, 3: pulchritudinem ejus non libidinis habuerat invitamentum, sed gloriae, Curt. 4, 10, 24 (al. incitamentum): ad res necessarias, id. ap. Non. 321, 16: invitamenta urbis et fori, attractions , Cic. Sull. 26, 74.