īrōnīa, ae, f., = εἰρωνεία,
irony , Cic. de Or. 2, 67, 270; id. Brut. 85, 293; Quint. 8, 6, 54 al.: sine ulla ironia loquor, Cic. Q. Fr. 3, 4, 4; cf.: ea dissimulatio, quam Graeci εἰρωνείαν vocant, id. Ac. 2, 5, 15: quid ironia? Nonne etiam, quae severissime fit, joci prope genus est? Quint. 6, 3, 68 (al. quae sit verissima); 8, 6, 54; 9, 1, 3 et saep.