irrĕlĭgĭōsus (inr-), a, um, adj. [2. inreligiosus],
irreligious , impious (not anteAug.): irreligiosum ratus, sacerdotes pedibus ire, etc., Liv. 5, 40 fin. : cujus (templi) dedicationem differre longius irreligiosum est, Plin. Ep. 4, 1, 5; 9, 35, 1: in Caesares, Tert. ad Nat. 1, 17.— Comp. : potest irreligiosius quidpiam existimari? Arn. 5, 185. — Sup. : factum irreligiosissimum, Tert. Or. 12. — Adv.: irrĕlĭgĭōsē , impiously : si qua irreligiose dixisset, Tac. A. 2, 50. — Comp. , Arn. 1, 13; Tert. ad Nat. 1, 10.