irrītātĭo (inr-), ōnis, f. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative, irritation, stimulant (not ante-Aug.).
I Physical: tenesmos est irritatio ultimae partis directi intestini, Scrib. 142 init. : tamquam edendi irritationes quasdam repertas esse, Gell. 7, 16, 6.—
II Of the feelings or passions.
A In gen.: ad amicitiam naturalis irritatio, Sen. Ep. 9, 17: vinum multum ... irritationem et iram facit, Vulg. Sir. 31, 38.—With gen. subj. : (feminae) nullis conviviorum irritationibus corruptae, Tac. G. 19.— With gen. obj. : inesse irritationem animis commutandi sedes, a restless desire , Sen. Cons. ad Helv. 6, 5.—
B Esp., wrath , anger , irritation : animorum, Liv. 31, 14, 6.