jūcundus (iōcundus), a, um, adj. [jocus],
pleasant, agreeable, delightful, pleasing (syn.: gratus, blandus; class.): est mihi jucunda in malis et grata in dolore vestra erga me voluntas, Cic. Cat. 4, 1, 1: comes, id. ib. 4, 6, 11: id vero militibus fuit pergratum et jucundum, Caes. B. C. 1, 86: verba ad audiendum, Cic. de Or. 1, 49, 213: jucunda captat praemia, Hor. Epod. 2, 36: sine amore jocisque nil est jucundum, id. Ep. 1, 6, 66; id. S. 2, 6, 62: Crispi jucunda senectus (i. e. senex jucundus), Juv. 4, 81: aqua potui jucunda, Plin. 6, 32, 37, § 203: agri, Cic. Agr. 2, 16, 40.— Absol. : pro jucundis aptissima quaeque dabunt di, Juv. 10, 349.— Comp. : officia jucundiora, Cic. Fam. 4, 6, 1: bonum jucundius vita, Juv. 13, 180.— Sup. : jucundissimi ludi, Plaut. Poen. 1, 1, 78: conspectus vester est mihi multo jucundissimus, Cic. de Imp. Pomp. 1, 1.—Adv.: jūcundē , agreeably, delightfully : vivere, Cic. Cael. 6, 13: cantare et psallere, Suet. Tit. 3: herba jucunde olet, Plin. 20, 17, 69, § 177.— Comp. : bibere jucundius, Cic. Tusc. 5, 34, 97: vivere, id. Fin. 1, 21, 72; 1, 18, 57.— Sup. : vivere, Cic. Fin. 2, 22, 70: loqui, Val. Max. 7, 2, 8 ext.; 6, 2, 11 ext .