justĭtĭa, ae, f. [justus],
I justice, equity, righteousness, uprightness : quae animi affectio suum cuique tribuens, atque hanc quam dico, societatem conjunctionis humanae munifice et aeque tuens, justitia dicitur, cui sunt adjunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis ejusdem, Cic. Fin. 5, 23, 65: justitia est constans et perpetua voluntas jus suum cuique tribuendi, Just. Inst. 1, 1, 1: justitia erga deos religio, erga parentes pietas, creditis in rebus fides ... nominatur, Cic. Part. Or. 22, 78: ordinata erat in duodecim tabulis tota justitia, the whole of the laws , Flor. 1, 24.—Personified: Justĭtĭa , the goddess of justice , Gell. 14, 4, 3.—
B Esp., righteousness, holiness, conduct in accordance with the divine law , Vulg. Gen. 15, 6; id. Rom. 9, 31 et saep.—
II Clemency, compassion , Caes. B. G. 5, 41 fin. ; id. B. C. 1, 32; so Cic. Marcell. 4: ut meae stultitiae justitia tua sit aliquid praesidi, Ter. Heaut. 646.—
III Concr., plur., judgments, precepts, ordinances : Domini, Vulg. Psa. 18, 9; id. Deut. 4, 5 al.