iuvenilis

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

jŭvĕnīlis (jŭvĕnāl-), e, adj. [iuvenis], of or belonging to youth, youthful, juvenile.

I Lit.: juvenilis quaedam dicendi impunitas et licentia. Cic. Brut. 91, 316: redundantia, id. Or. 30, 108: sumptis Priamum juvenalibus armis vidit. Verg. A. 2, 518: corpus, id. ib. 5, 475: valida ac juvenilia membra, Juv. 11, 5: anni, Ov. M. 8, 632: caput, id. ib. 1, 564: femur, id. Am. 1, 5, 22: suis semper juvenilior annis, id. M. 14, 639: sidus juvenile nepotes, shining among the youths like stars, a youthful constellation , id. Tr. 2, 167.—

II Transf.

A Lively, cheerful : integer et laetus laeta et juvenilia lusi, Ov. Tr. 5, 1, 7.—

B Violent, strong : praeceps juvenile pericli, Stat. S. 1, 4, 50.—Hence, advv.

1 jŭvĕnīle , youthfully : adhuc juvenile vagans, Stat. S. 3, 5, 25.—

2 jŭvĕnīlĭter , youthfully, after the manner of youth : exsultare, Cic. de Sen. 4, 10 (in Ovid only juvenaliter; v. iuvenalis fin. ).

Related Words