laesĭo, ōnis, f. [laedo], a hurting, injuring.
I Lit. (only in late Lat.): si quod, absente socio, ad laesionem fecit, Dig. 10, 3, 28: quae non ad publicam laesionem respiciunt, ib. 2, 14, 7, § 14: irritat laesio dolorem, Lact. Ira D. 17 med. : regis, Vulg. 1 Esdr. 4, 14: nulla laesio est in eo quia credidit Deo, id. Dan. 6, 23.—*
II Rhet. t. t., a personal attack by an orator on his opponent : purgatio, conciliatio, laesio, optatio atque exsecratio, Cic. de Or. 3, 53, 205.