laudātīvus, a, um, adj. [laudo], in rhet. lang. of Quintilian,
I of or relating to praise, laudatory : est unum genus, quo laus et vituperatio continetur, sed est appellatum a meliore parte laudativum: idem alii demonstrativum vocant: utrumque nomen ex Graeco creditur fluxisse: nam et ἐγκωμιαστικὸν et ἐπιδεικτικὸν dicunt, Quint. 3, 4, 12; cf. id. 3, 7, 28: materia, id. 3, 4, 16.—
II Subst.: laudātīva , ae, f., commendation , etc.: laudativa tota, quae est rhetorices pars tertia, Quint. 2, 15, 20; cf. id. 3, 3, 14.
III —Hence, laudātīvē , adv., in a laudatory manner , Don. ad Ter. Eun. 1035.