līro, āvi, ātum, 1, v. a. [lira], to plough or harrow in the seed.
I Lit.: terram cum primum arant, proscindere appellant: cum iterum, offringere dicunt: tertio cum arant jacto semine, lirare dicuntur, Varr. R. R. 1, 29, 2; cf.: haec (iteratio) quoque ubi consuetudo patitur, crate dentata, vel tabula aratro adnexa, quod vocant lirare, operiente semina, Plin. 18, 20, 49, § 180: lirantur una jugera quatuor, Col. 11, 2, 47.—*
B Transf., to scratch one's lips: alicui labias, Pompon. ap. Non. 18, 5.—*
II Trop., for delirare, to be mad, to rave : et si Pierias patitur lirare sorores, Aus. Ep. 10, 8.