luctŭōsus, a, um, adj. [luctus], full of sorrow.
I Causing sorrow, sorrowful, lamentable, doleful, mournful : o diem illum rei publicae luctuosum, Cic. Sest. 12, 27: fuit hoc luctuosum suis, acerbum patriae, id. de Or. 3, 2, 8: misera tempora et luctuosa, id. Fam. 5, 14, 1: luctuosum est tradi alteri luctuosius inimico, id. Quint. 31, 95: luctuosissimum exitium patriae, id. Sull. 33, 11: luctuosae preces, id. Att. 3, 19, 2: illud luctuosum, quod Julius Avitus decessit, dum ex praetura redit, Plin. Ep. 5, 21, 3.—
II Feeling sorrow, sorrowful, sad : Dii multa dederunt Hesperiae luctuosae mala, Hor. C. 3, 6, 7.—Hence, adv.: luctŭōsē , dolefully, mournfully : luctuose canere, Varr. L. L. 5, § 76 Müll.: illud autem quam luctuose ridiculum est, Aug. de Op. Monach. 32, § 42.— Comp. : imperatores vestri luctuosius nobis prope, quam vobis perierunt, Liv. 28, 39, 6.