lucus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

lūcus, i, m. [luceo, the shining, i. e. open place in the wood], a wood, grove, or thicket of trees sacred to a deity.

I Lit.: Silani lucus extra murumst est avius crebro salicto oppletus, Plaut. Aul. 4, 6, 8: lucus est arborum multitudo cum religione, nemus vero composita multitudo arborum, silva diffusa et inculta, Serv. Verg. A. 1, 310; cf. id. ib. 1, 441; 11, 316: vos jam, Albani tumuli atque luci, imploro, Cic. Mil. 31, 85: lucus frequenti silvā septus, Liv. 24, 3: nemora in domibus sacros imitantia lucos, Tib. 3, 3, 15: virtutem verba putas et Lucum ligna, Hor. Ep. 1, 6, 31: Ennium sicut sacros vetustate lucos adoremus, Quint. 10, 1, 88: nemoris sacri lucos tenere, Sen. Herc. Oet. 956.—

II Transf.

A In gen., a wood (poet.): aut quos Oceano propior gerit India lucos, Verg. G. 2, 122: alto in luco, id. A. 11, 456.—

B Wood : nec quicquam positum sine luco, auro, ebore, argento, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 179 P.

Related Words