medioximus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

mĕdĭoxĭmus (mĕdĭoxŭmus), a, um, adj. [superlative of an obsolete mediox for medius].

I In the middle, middlemost : medio actum modo, Non. 141, 4: medioximus, μέσος, Gloss. Philox. (anteand post-class.): medioxumam quam duxit uxorem, Plaut. Cist. 2, 3, 67: ita me di deaeque superi atque inferi et medioxumi, i. e. holding a middle place between the supernal and infernal deities , id. ib. 2, 1, 35: tertium habent (deorum genus), quos medioximos Romani veteres appellant, quod et sui ratione et loco et potestate diis summis sunt minores, hominum natura profecto majores, between gods and men , Ap. Dogm. Plat. 1, p. 8: quidam aras superiorum deorum volunt esse, medioxumorum, id est marinorum, focos, inferorum mundos, i. e. the sea-gods, between those of heaven and those of Hades , Serv. Verg. A. 3, 134.—Of tutelar deities: hos omnes Graeci δαίμονας dicunt, ἀπὸ τοῦ δαήμονας εἶναι: Latini medioximos vocitarunt, Mart. Cap. 2, § 154.—

II Middling, moderate : medioximum mediocre, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.—Hence, *adv.: mĕdĭ-oxĭmē ( mĕdĭoxŭmē ), moderately, tolerably , Varr. ap. Non. 141, 7.