mercenarius

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

mercēnārĭus (in old MSS. written mercennarius), a, um, adj. [1. merces], that does any thing for reward or pay; hired for money, wages, or pay; paid, hired, mercenary (opp. to gratuitus, without pay, gratuitous).

I Adj.

A Of persons: comes, Cic. Pis. 21, 49: miles, Liv. 24, 49: testes, hired, bribed , Cic. Fam. 3, 11, 3: praetor, id. Verr. 2, 5, 21, § 54.—

B Of inanim. and abstr. things: mercenaria arma, Liv. 30, 8: liberalitas gratuitane est, an mercenaria? Cic. Leg. 1, 18, 48: ancilla mercenariae stipis, Plin. 10, 63, 83, § 172: vincla, his hireling fetters , i. e. his salaried office of praeco, which kept him confined , Hor. Ep. 1, 7, 67. —

II Subst.: mercēnārĭus , ii, m., a hireling, hired servant : tuus mercenarius, Plaut. Poen. 2, 1, 55: non male praecipiunt, qui ita jubent uti servis, ut mercenariis, Cic. Off. 1, 13, 41: illiberales et sordidi quaestus mercenariorum, id. ib. 1, 42, 150: Oppionici, id. Clu. 59, 163: servus perpetuus mercenarius est, i. e. eye-server , Sen. Ben. 3, 22, 1.