monosyllabus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

mŏnŏsyllăbus, a, um, adj., = μονοσύλλαβος,

monosyllabic (post-Aug.): VOX, Mart. Cap. 3, § 269; 5, § 520.—As subst., a monosyllable : mŏnŏsyllabon , i, n. (sc. verbum), Aus. Idyll. Lit. Monosyll. 13: monosyllaba, sc. verba, Quint. 9, 4, 42; Mart. Cap. 3, § 294.