mutilus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

mŭtĭlus, a, um, adj. [μιτυλος or μύτιλος], maimed, mutilated (class.; syn.: truncus, curtus, mancus).

I Lit. So of those who cut off a thumb to escape military service, Cod. Th. 7, 13, 10: grabatulus uno pede mutilus, Ap. Met. 1, 11, 19; naves (al. mutilatae), Liv. 37, 24: litterae, Gell. 17, 9, 12. —Of horned animals which have lost one or both horns: bos, Varr. L. L. 9, § 33 Müll.: alces mutilae sunt cornibus, without horns , Caes. B. G. 6, 26: capella, Col. 7, 6.—Hence jestingly, transf.: sic mutilus (i. e. exsecto cornu) minitaris? Hor. S. 1, 5, 60.—

II Trop.: mutila et quasi decurtata (in oratione) sentire, Cic. Or. 53, 178: mutila quaedam et hiantia loqui, too briefly , id. ib. 9, 32.

Related Words