myrtus (murtus), i and ūs, f., = μύρτος,
a myrtle, myrtle-tree , Plin. 15, 29, 37, § 122: viridi caput impedire myrto, Hor. C. 1, 4, 9.—Poet., for a spear of myrtle-wood : et pastoralem praefixā cuspide myrtum, Verg. A. 7, 817.— Nom. plur. myrtūs, Verg. G. 2, 64.—As masc. , Cato R. R. 8.—Anteclass. also, myrta or murta , ae, f.: murta nigra, Cato R. R. 125.—Murtus for myrtus: murti nigrae baccae, Scrib. Comp. 109.