nĕgĭto, āre, v. freq. a. [nego],
to deny steadfastly, to persist in denying (very rare): negitare adeo me natum esse, Plaut. Merc. prol. 50: perii; vix negito, id. Bacch. 5, 2, 76: quaero, qui illi ostenderit eam, quam multos annos esse negitavisset, veri et falsi notam, Cic. Ac. 2 ( Luc. ), 22, 69: ne fieri negites quae dicam posse, Lucr. 4, 913: rex primo negitare, Sall. J. 111, 2: renuit negitatque Sabellus, Hor. Ep. 1, 16, 49.