nēquīquam (so in the best MSS.; not nequicquam; v. Neue, Formenl. 2, p. 642 sq.; Plaut. Trin. 440 Brix.; id. Most. 242 Lorenz), adv. [ne-quiquam; cf.: nequiquam significare idem quod frustra, plurimis auctorum exemplis manifestum est, Paul. ex. Fest. p. 162 fin. Müll.],
in vain, to no purpose, fruitlessly : ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me, Plaut. As. 3, 3, 108: qui ipse sibi sapiens prodesse non quit, nequiquam sapit, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 2 (Trag. v. 310 Vahl.): et sero et nequiquam pudet, Cic. Quint. 25, 79: nequiquam alicujus auxilium implorare, Caes. B. C. 1, 1: ut non nequiquam tantae virtutis homines judicari deberet ausos esse transire latissimum flumen, without ground, without reason , id. B. G. 2, 27: nequiquam deus abscidit oceano terras, to no purpose , Hor. C. 1, 3, 21: causas nequiquam nectis inanes, Verg. A. 9, 219; id. G. 1, 403; Ov. M. 4, 78; 5, 33; 438 al.: frustra ac nequiquam, Cat. 77, 1: sed nequiquam frustra, etc., Ap. Met. 8, 16, 22.— Absol. in exclamation: nequiquam! Liv. 42, 64, 4.—Esp., without punishment, with impunity : ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me, Plaut. As. 3, 3, 108.