nōmĭnātim, adv. [nomino],
by name, expressly, one by one, in detail (class.): ibi ego dicam quidquid inerit nominatim, Plaut. Rud. 4, 4, 90: aliquem nominatim excipere, Cic. Att. 11, 7, 2: non nominatim, sed generatim, id. ib. 11, 6, 2: quicquid esset in praedio vitii, id statuerunt, si venditor sciret, nisi nominatim dictum esset, praestari oportere, id. Off. 3, 16, 65: fortissimum quemque nominatim evocare, Caes. B. C. 1, 39, 2: si quidem filius a patre exheredetur, nominatim exheredari, Gai. Inst. 2, 127.