nōtĭo, ōnis, f. [nosco], a becoming acquainted, a making one's self acquainted with a person (syn.: cognitio, perceptio, notitia).
I Lit. *
A In gen.: quid tibi hanc aditiost? quid tibi hanc notiost, inquam, amicam meam? Plaut. Truc. 2, 7, 62.—
B In partic., a taking cognizance of a thing by a magistrate, an examination, investigation : ceteri agri omnes, sine ullo delectu, sine populi Romani notione, sine judicio senatās, decemvirisaddicentur, Cic. Agr. 2, 21, 57; pontificum, id. Dom. 13, 34: notionem ejus differre, id. Att. 11, 20, 2; censoria, id. Sest. 25, 55; cf. id. Prov. Cons. 19, 46; id. Pis. 5, 10: notiones animadversionesque censoriae, id. Off. 3, 31, 111: ad censore, non ad senatum, notionem de eo pertinere, Liv. 27, 25, 5: dilatā notione, Tac. A. 3, 59: notioni quindecimvirum is liber subicitur, id. ib. 6, 12: quid denique ad jus civile aut ad actoris notionem atque animadversionem ages injuriarum? the investigation and punishment sought by the plaintiff , Cic. Caecin. 12, 35; Dig. 42, 1, 5; 49, 1, 10; 50, 16, 99.—
II Transf., an idea, conception, notion of a thing: notio rerum, Cic. Tusc. 5, 39, 114: cum rerum notiones in animis fiant, id. Fin. 3, 10, 33: simulac (homo) cepit intelligentiam, vel notionem potius quam appellant ἔννοιαν illi, etc., id. ib. 3, 6, 21; cf.: genus est notio ad plures differentias pertinens: Forma est notio, cujus, etc. Notionem appello, quod Graeci tum ἔννοιαν, tum πρόληψιν dicunt, id. Top. 7, 31; id. Tusc. 1, 24, 57; id. Fin. 5, 21, 59: in omnium animis deorum notionem impressit natura, id. N. D. 1, 16, 43; 2, 5, 13: intellegentiae nostrae, id. ib. 1, 11, 26: excute intellegentiam tuam ut videas, quae sit in eā species, forma et notio boni viri, id. Off. 3, 20, 81: neque alia huic verbo subjecta notio est, nisi, etc., id. Tusc. 5, 10, 29: de fortitudine, id. ib. 4, 24, 53: apud veteres dicebatur, professionem eorum (mathematicorum), non notitiam, esse prohibitam, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 2.