novicius

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

nŏvīcĭus (late Lat. -ītĭus), a, um, adj. [novus; cf. Varr. L. L. 6, § 59 Müll.],

new (mostly confined to technical lang.): novum novicium dicimus et proprium propicium augere atque intendere volentes novi et proprii significationem, Alfen. ap. Gell. 6, 5, 1: quaestus, Plaut. Most. 3, 2, 92: vinum, Plin. 23, 1, 23, § 41.—Esp. freq. of slaves who have only recently lost their freedom: recens captus homo, nuperus et novicius, Plaut. Capt. 3, 5, 60: servi, Varr. L. L. 8, § 6 Müll.: de grege noviciorum, Cic. Pis. 1, 1: venales novicios accepimus, Quint. 8, 2, 8: puellae, Ter. Eun. 582: turba grammaticorum, Gell. 11, 1, 5; cf.: novicios philosophorum sectatores, id. 1, 9, 11: statuae Lupercorum, Plin. 34, 5, 10, § 18: colores, id. 35, 6, 29, § 48: jam sedet in ripā tetrumque novicius horret Porthmea, newly arrived, a novice , Juv. 3, 265.—As subst.: nŏ-vīcĭum , i, n. (sc. verbum), a newly-coined word, an innovation in language : at noviciis nostris per quot annos sermo Latinus repugnat! Quint. 1, 12, 9.—Hence, adv.: nŏvīcĭō ( nŏvīt- ), newly : (Luci) Qui novicio capti sunt, Serv. Verg. A. 11, 316 (acc. to a conject. of Marini, Fratr. Arv. p. 309).

Related Words