occĭpĭo, cēpi (coepi), eptum, 3 (fut. perf. occepso for occepero, Plaut. Am. 2, 2, 41; id. Cas. 5, 4, 22: occepsit for occeperit, id. As. 4, 1, 49), v. a. and n. [ob-capio], to begin, commence any thing (not in Cic. or Caes.).
I Act. : nunc quod occepi, obsonatum pergam, Plaut. Mil. 3, 1, 154: cantationem, id. Stich. 5, 5, 19: quaestum, Ter. And. 79: sermonem cum aliquo, id. Eun. 622: magistratum, to enter upon , Tac. A. 3, 2; 6, 45; Liv. 3, 19; 4, 37.— Pass. : istuc quicquid est, quā hoc occeptum est causā, loquere, Ter. Heaut. 649; Plaut. Ps. 4, 1, 49.—
β With inf.: ne aliam rem occipiat loqui, Plaut. Trin. 4, 3, 35: agere armentum, Liv. 1, 7: concubia vexillum flagitare occipiunt, Tac. A. 1, 39; id. H. 2, 16.— Pass. : (fabula) occepta est agi, Ter. Eun. 22.—
II Neutr. , to begin , commence.
A In gen.: a meridie nebula occipiebat, Liv. 29, 27, 6 Hertz (Weissenb. excepit): modo dolores occipiunt primulum, Ter. Ad. 289: hiems, Tac. A. 12, 12: juventas occipit puero, Lucr. 5, 889.—
B Esp., in formula, ita ut occepi, in resuming a discourse or topic after an interruption: ita ut occepi, si animum advortas, dicam, Plaut. Trin. 4, 2, 52 Brix ad loc.; id. Stich. 4, 2, 1; id. Curc. 1, 1, 43 al.