occultātĭo, ōnis, f. [2. occulto],
I a hiding , concealing , concealment (rare but class.): aliae fugā se, aliae occultatione tutantur, by hiding themselves , Cic. N. D. 2, 50, 127: cujus rei nulla est occultatio, * Caes. B. G. 6, 21 fin. : in speluncā, Plin. 7, 45, 46, § 148. — Absol. : occultatione propositā, in the expectation of concealment , Cic. Fin. 2, 22, 73.—
2 Rhet. t. t., insinuation , suggestion : occultatio est, cum dicimus nos praeterire aut non scire aut nolle dicere id, quod nunc maxime dicimus, Auct. Her. 4, 27, 37; cf. the context.