oppĭdō, adv. [etym. dub.; cf. ἔμπεδον; v. oppidum],
very , very much , completely , exceedingly , exactly , precisely (already obs. in the time of Quint.: oppido sunt usi paululum tempore nostro superiores, Quint. 8, 3, 25. Confined altogether to familiar discourse; we meet with no example of oppido in Cicero's orations): oppido, valde multum. Ortum est autem hoc verbum ex sermone inter se confabulantium, quantum quisque frugum faceret, utque multitudo significaretur, saepe respondebatur, Quantum vel oppido satis esset. Hinc in consuetudinem venit, ut diceretur oppido pro valde multum, Fest. p. 184 Müll.: oppido interii, I am completely done for , Plaut. Am. 1, 1, 143: perii, id. Aul. 3, 1, 4: iratus, greatly , Ter. Phorm. 316: opportune, id. Ad. 322: ridiculus, Cic. de Or. 2, 64, 259: pauci, id. Fam. 14, 4, 4: inter se differunt, id. Fin. 3, 10, 33: adulescens, Liv. 42, 28, 13: perambula aedīs oppido tamquam tuas, just as if they were, Plaut. Most. 3, 2, 122.—Also, as an affirmative reply to a question: Omnene? Oppido, Plaut. Bacch. 4, 4, 29.—In a lusus verbb. with oppidum: lignum a me toto oppido et quidem oppido quaesitum, Ap. Mag. p. 326; Vulg. Gen. 19, 3; id. 2 Par. 35, 23: oppido quam, exceedingly , Vitr. 8, 3: oppido quam breve intervallum, Liv. 36, 25, 3: oppido quam parva, id. 39, 47, 2.