paenĭtentĭa, ae, f. [paeniteo],
repentance , penitence (not in Cic.; cf. Aus. Ep. 12, 10).— Absol. : celerem paenitentiam sequi, Liv. 31, 32: nec poenā commilitonum exterriti, nec paenitentiā conversi, Tac. A. 1, 45: fidelissimus est ad honesta ex paenitentiā transitus, Sen. Q. N. 3, praef. 3.— Plur. : serae dant poenas turpes paenitentiae, Phaedr. 1, 13, 2.—With gen.: coepti, Quint. 12, 5, 3: dicti, id. 9, 2, 60: gestae rei, Plin. 17, 12, 19, § 94; 10, 23, 33, § 67: paenitentiam agere, to repent : eo usque processum est, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit (Sallustius), Quint. 9, 3, 12: ejus (facinoris), Curt. 8, 6, 23; Plin. Ep. 7, 10, 3; Sen. Suas. 6, 11; 7, 10; Vulg. Matt. 3, 2 al.