papaver

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

păpāver, ĕris, n. (ante-class., m.) [etym. dub.; cf. root pa- of pasco, πέπαμαι], the poppy.

I Lit.: papaver Gallicanus, Cato ap. Charis. p. 64 P.: sesamum papaveremque, Plaut. Poen. 1, 2, 113; v. infra, prov.; Varr. ap. Non. 220, 11: luteum, Cat. 19, 12: spargens soporiferum papaver, Verg. A. 4, 486; id. G. 4, 131: Lethaeo perfusa papavera somno, id. ib. 1, 78: Cereale, id. ib. 1, 212: nigrum, Plin. 26, 8, 40, § 67; 20, 18, 76, § 198. —In plur.: summa papaverum capita, the heads of the tallest poppies , Liv. 1, 54, 6; Petr. poët. 132, 11.—Prov.: confit cito, Quam si formicis tu obicias papaverem, of any thing that quickly disappears, Plaut. Trin. 2, 4, 8.—

B Transf., a kernel , seed : papaver fici, fig-seed , Tert. Praescr. 36.—

II Trop.: dicta quasi papavere et sesamo sparsa, Petr. 1 fin.

Related Words