pascuus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

pascŭus, a, um, adj. [pasco],

I of or for pasture , grazing (class.): ager, Plaut. Truc. 1, 2, 47: agri, arvi et arbusti et pascui, Cic. Rep. 5, 2, 3: rura, Lucr. 5, 1248: silva, Dig. 50, 16, 30; cf. in the foll.—

II Subst.

A pascŭum , i, n., a pasture (usu. in plur.; cf. pabulum).

1 Lit.: ab viridi pascuo, Varr. R. R. 2, 11, 2: ne esuriens mittatur in pascuum, Col. 8, 14, 8: rus quod pascuo caret, id. 7, 1, 1; Plin. 8, 47, 72, § 189.—

β Plur. : in censorum pascuis, Cic. Agr. 1, 1, 3: gregem in pascua mittere, Verg. G. 3, 323: pascua laeta, Ov. F. 4, 476: pascua herbosa, id. M. 2, 689: Lucana, Hor. Epod. 1, 28: laeta Clitumni pascua, Juv. 12, 13: exire in pascua, Plin. 10, 44, 61, § 126: etiam nunc in tabulis censoriis pascua dicuntur omnia, ex quibus populus reditus habet, quia diu hoc solum vectigal fuerat, Plin. 18, 3, 3, § 11.—

2 Transf., food (post-class.): pascua jurulenta, Ap. Met. 2, 7, 6.—

B pascŭa , ae, f. (sc. terra), a pasture (postclass.), Tert. Apol. 22, Vulg. Joel, 1, 18; id. Ezech. 34, 31.

Related Words