pauso

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

pauso, āvi, ātum, 1, v. n. [pausa].

I Lit., to halt , cease , pause (ante- and postclass. for quiesco, interquiesco): cum capitis pausaverit dolor, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 16: pausante vomitu, id. Acut. 3, 21, 212: pausa et quiesce, populus meus, Vulg. 4 Esdr. 2, 24 (for Plaut. Trin. 1, 2, 150, v. pausa).—

II Pregn., to rest in the grave, = requiescere (late Lat.): PAVSAT IN PACE, Inscr. Boldetti Cimeter. p. 399; Inscr. Maff. Gall. Antiqu. p. 55.

III —Hence, pausātus , a, um, P. a., that has halted or paused; at rest , resting (post-class.): jumentum, Veg. Vet. 1, 38: et sauciat pectus pausatae circa arboris robur (i. e. quiescentis in antro), Arn. 5, 160 dub. (al. pausate).